Sommaren 1956 sykla eg rundt i Etne og skreiv inn medlemer i Etne mållag. Ein fin kveld tok eg vegen opp mot Fitjagarden - lensmannsgarden me kalla. Eg sette frå meg sykkelen der, og gjekk oppover mot Skommedal. Eg visste at Åmund Skommedal var god målmann, og eg ville ha han som medlem i laget. Det var seint på kvelden; klokka nærma seg ti. Sola hadde gått
ned bak Veten, men ho skein enno i sørbygda.
Eg kom inn i det vakre og velstelte tunet, gjekk opp trappa og banka på hjå Åmund. Han kom ut, og då han fekk høyra ærendet mitt, bad han meg inn. Dette tykte han var overlag gildt, og han vart så glad fordi ein ungdom (eg var då 24 år) ville bry seg med noko av det som han hadde vore oppteken av i ungdomsarbeidet . Tida etter krigen hadde ikkje hatt rom for den idealismen som hadde fylt hans ungdomstid.
Me vart sitjande i stova og prata, og då eg gjekk, ville han mest ikkje sleppa meg. Han fylgde meg nedover bakkane, og prata og fortalde.
"Då eg var ung", sa han, "visste eg ikkje noko om landsmålet. Eg hadde berre høyrt om det, men eg visste ikkje korleis det var. Men så fekk eg tak i nokre dikt av Aasmund Olavsson Vinje, og då eg las dei, vart eg målmann med éin gong. Det norske målet var så vakkert samanlikna med det danske at eg vart glad i det frå første stund. Sidan har eg alltid vore målmann".
Åmund hadde fylt 81 år den våren, og eg vart uroleg fordi den gamle mannen fylgde meg så langt nedover bakkane den seine kvelden. Men han hadde så mykje han ville seia meg, og
det har alltid sidan sete i meg som eit sterkt og vakkert minne om ein gamal mann som var tru
mot sine ungdoms ideal, og som nærast bad om at dei unge måtte føra kulturarven vidare.
Det er vel det Ivar Aasen syng om:
Lat oss ikkje forfedrane gløyma
under alt som me venda og snu,
for dei gav oss ein arv til å gøyma;
han er større enn mange vil tru.
IV